Hannah van der Schee
Initiator van de Regenboogtuin
Hannah van der Schee kreeg in 2013 in India tijdens een meditatie door dat zij een stiltetuin mocht beginnen. Ze had er nog nooit van gehoord. Het bleek een tuin te zijn waar mensen uitgenodigd worden te onthaasten, zich te bezinnen en te mediteren. Een plek waar ze de stilte in zichzelf kunnen ervaren. Terug in Nederland ging zij op zoek naar een plek.
'Het was moeilijk om een geschikte en beschikbare locatie te vinden. Ik ben op Texel geweest, maar uiteindelijk vond ik het na bijna twee jaar zoeken in Haarlem. Tussen de Randweg en Elswout. En ondanks de Randweg voelde de plek ontzettend goed. Het ontwerp voor de tuin kreeg ik tijdens meditaties door van boven. In het midden van de tuin heb ik een cirkel van gras gemaakt. Met onder het gras eerst een spiraal en daarna de flower of life van hele kleine witte steentjes. De bloem is een oud symbool die je op verschillende krachtplekken in de wereld terugvindt. Het staat symbool voor de oneindigheid van het leven. Alles gaat altijd maar door, het stopt nooit. Het geeft tevens een bepaalde energie, levensenergie. Ik voel dat ook als ik op dat veldje sta. Maar ook als je het niet voelt, is die energie er toch en doet het zijn werk. Het kan je rust geven en de mogelijkheid om meer bij je authentieke zelf te komen. Om de grascirkel komen twaalf taartpunten met bloemen, planten en struiken in een bepaalde kleur. In die twaalf verschillende kleurkamers kunnen de mensen zitten en voelen wat het met ze doet. Mijn hele leven heb ik al iets met kleur en de regenboog heeft een enorme aantrekkingskracht op mij. Ik word er gewoon heel blij van. De taartpunten worden dan ook in de kleuren van de regenboog gelegd.
"De flower of life is een oud symbool die je op verschillende krachtplekken in de wereld terugvindt."De afgelopen twee jaar en nog steeds gaat al mijn vrije tijd in de tuin zitten. Als ik geen cliënten in mijn eigen praktijk heb, op mijn kleinkind pas of de administratie voor mijn zoons bedrijf doe, of voor het hospice werk ben ik hier. Ook in het weekend. Gelukkig krijg ik ook hulp van vrijwilligers. In de tuin vind ik mijn rustmomenten, anders zou ik het ook niet volhouden denk ik. Als ik op mijn knieën lig en de grond aan het uitpluizen ben op wortels, glas, stenen en plastic dan ervaar ik dat bijna als meditatief. Net als breien vroeger. Ik zie het ook nooit als opdracht. Vaak bedenk ik 's avonds al wat ik de volgende dag ga doen en 's ochtends kan ik bijna niet wachten om te gaan. In weer en wind. Tenzij het echt heel hard regent, sneeuwt of de grond bevroren is waardoor ik echt niet kan werken. Maar zelfs dan heb ik wel een ander klusje wat gedaan moet worden, schuren bijvoorbeeld. Ik ben hier gewoon heel graag.
De schuur op het terrein dient als opslagruimte en als plek om naar uit te wijken bij slecht weer. Hij ziet er nu mooi uit, maar dat heeft heel veel energie, tijd en geld gekost. De originele schuur bleek niet waterdicht. Het kwam via de vloer en muren naar binnen, ook stroomde het gewoon onder de deur door. Ik heb me toen voor het eerst afgevraagd of ik er wel mee door moest gaan. Of dit niet ook een teken was om te stoppen, want het was bijna niet te doen. Er was zoveel tegenslag. Mijn hele huis stond vol met de inhoud van de schuur. Toen ben ik weer gaan zitten en iedere keer dat ik dat deed, kreeg ik het antwoord dat het goed zou komen. Dus ben ik doorgegaan. En uiteindelijk heeft het verhaal van de schuur mij veel gebracht, juist omdat hij zo slecht was.
Hij had nu niet beter kunnen zijn. Er zit een betonvloer in en het is goed waterdicht. Daarbij ziet hij er honderd keer beter uit dan voorheen. Het is een fijne ruimte geworden. Wel heeft het mij vreselijk veel geld gekost. Daar had ik niet op gerekend. Voor mijn pensioen had ik geld apart gelegd, maar dat is allemaal opgegaan. Daarom ben ik nu begonnen met crowdfunding. Dat blijkt toch gewoon nodig. Daarvoor moest ik wel de publiciteit zoeken, terwijl dat écht niet mijn ding is. Veel liever zit ik in stilte in mijn eentje, of met de vrijwilligers in de tuin te werken. Het sloot overigens wel mooi aan bij een andere boodschap die ik ongeveer anderhalf jaar geleden doorkreeg, namelijk dat ik mezelf meer moest laten zien. Ik vind dat heel moeilijk, maar voor dit project doe ik het.
Ik heb nagedacht over wat ik de mensen die willen doneren aan kan bieden, behalve dan natuurlijk de mogelijkheid om de tuin te bezoeken als hij klaar is. Toen kwam ik o.a. uit bij mijn eigen behandelingen. Die lopen van massages tot het zingen van helende klanken. Als iemand bijvoorbeeld 100 euro schenkt, mag diegene twee keer bij mij op de praktijk langskomen voor een stoelmassage. Maar ik moet eerlijk zeggen dat de mensen die tot nu toe hebben gedoneerd er niks voor terug hoefden te hebben. Voor mij is het een les in leren ontvangen. Ik ben iedereen die mij steunt in materie of daden ontzettend dankbaar. Dit project was overigens ook een grote les in loslaten. Het gaat allemaal niet zo snel als ik in gedachten had. Hoe dan ook hoop ik dit jaar, maar als dat niet lukt volgend jaar iedereen stilte terug te kunnen geven door een bezoek aan deze tuin.'
Voor meer informatie over de stiltetuin van Hannah en de mogelijkheid tot doneren, vind je op www.de-regenboogtuin.nl/ of op Facebook. Wil je een keer een kijkje nemen in de tuin? Neem dan contact op met Hannah via hannah@de-regenboogtuin.nl.
Voor informatie over haar eigen praktijk zie www.helende-consulten.nl. Daarlees je meer over o.a. de massages, readings en healing die Hannah geeft.
